Eίχα ξεχάσει να αναπνέω...

Η αφορμή μου δόθηκε, ακούγοντας για μια στιγμή που πηγαινοερχόμουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο την ατάκα του Λαζόπουλου.
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αμέσως κάτι μου έκανε κλικ. Σταμάτησα . Παράτησα ό,τι κρατούσα στα χέρια μου και ένα λαμπάκι μου άναψε μέσα μου…
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αυτό είχα πάθει τόσο καιρό…
Έχω επιδοθεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου σε ένα ανελέητο κυνηγητό του χρόνου. Η φετινή μου εργασία -ως αποσπασμένη διοικητική υπάλληλος σε ΙΕΚ- μου έχει στερήσει την επαφή με τα παιδιά και την απαραίτητη για μένα ανατροφοδότηση από τη νέα γενιά. Δεν μπορώ ακόμη να φανταστώ τη ζωή μου έξω από την τάξη -μακριά από τους μαθητές μου –αλλά φέτος , όπως και πέρυσι λόγω ειδικών συνθηκών, έπρεπε να στερηθώ αυτή την εμπειρία. Για αυτό το λόγο έπρεπε να βρω εναλλακτικούς τρόπους feed back. Μετά από μεγάλη εσωτερική αναζήτηση όλο το καλοκαίρι και αφοπλιστική κουβεντούλα με τον εαυτό μου, έβαλα κάτω τα πράγματα, τα ζύγισα καλά και αποφάσισα , έστω και τώρα, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου που είχε απωθηθεί στο υποσυνείδητό μου για ένα χρονικό διάστημα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια.
Δεν με κάλυπτε η απλή μετάδοση γνώσεων μέσα στην τάξη…Είμαι φιλόλογος και , παρόλο που έχουμε μεγάλη ποικιλία αντικείμένων διδασκαλίας –ιδίως στο Λύκειο με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια- δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου για πολύ ακόμη να ερμηνεύω και να σχολιάζω την Αντιγόνη (παρόλο που τη λατρεύω , γιατί είναι ένα υπέροχο κείμενο και κάθε φορά που τη διδάσκω, ανακαλύπτω άλλες οπτικές θέασης της , ανάλογα με τους μαθητές-συνεργάτες μου) ή να διδάσκω την ευκτική του λύω και το amo…
Άλλα λαχταρούσε η ψυχή μου…
Και έβλεπα ότι και οι μαθητές μου λαχταρούσαν να μου ανοίξουν την ψυχή τους, σε κάθε ευκαιρία που τους έδινα, να μου εκμυστηρευτούν αμφιβολίες , προβληματισμούς τους…Μου άρεσε πολύ…Τα περισσότερα διαλείμματα μεταξύ των μαθημάτων τα περνούσα με μαθητές κουβεντιάζοντας και το χαιρόμουν…Αλλά ένιωθα ανεπαρκής…
Ήξερα να τους ακούω σωστά ?
Μπορούσα να τους βοηθήσω?
Κάτι μέσα μου με έτρωγε…
Οπότε, παίρνω τη μεγάλη απόφαση να παρακολουθήσω μαθήματα για να αποκτήσω Δίπλωμα Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας μέσα από μια Σχολή στην Αθήνα, που δίνει μεν θεωρητικές γνώσεις Συμβουλευτικής , αλλά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην Πρακτική και τα Βιωματικά Εργαστήρια. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παρακολουθώ τα μαθήματα , ένιωσα ότι κάνω αυτό που θέλω πραγματικά στη ζωή μου. Για πρώτη φορά οι ώρες των μαθημάτων περνούν χωρίς να νιώθω την παραμικρή κούραση…Αισθάνομαι τόσο ικανοποιημένη και πλήρης με την επιλογή μου αυτή που σχεδόν ξεχνάω τη σωματική κούραση και την ανυπαρξία του ελευθέρου χρόνου μου…
Κατά τα άλλα, πρέπει να συνδυάσω την 8ωρη καθημερινή εργασία μου στο γραφείο με τη φροντίδα και το διάβασμα των 2 μικρών παιδιών μου –που θέλουν μια μαμά-μαμά, όπως λέει ο μικρός μου , γεμίζοντας με με ενοχές που δεν είμαι η κλασική μαμά - με τις δουλειές του σπιτιού , στις οποίες με βοηθάει πολύ ο άντρας μου, αλλά και με τα σεμινάρια για ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία και αυτισμό) που παρακολουθώ τα Σαββατοκύριακα όταν δεν έχω μαθήματα στη Σχολή Συμβουλευτικής .
Μέσα σε όλα αυτά , λογικό είναι να έχω ξεχάσει να αναπνέω…
Άραγε θα τα καταφέρω?
Είναι μια πρόκληση με τις αντοχές μου..
Το μέλλον θα δείξει…