Μέρες γιορτής

Φέτος για πρώτη φορά αποφάσισα να μην συμβάλλω καθόλου στο μεγάλωμα της συμπαντικής θλίψης, που οι περισσότεροι αφήνουμε να διαρρέει στην ατμόσφαιρα...δεν είναι απόλυτα συνειδητή αυτή μου η επιλογή , αλλά νιώθω ότι ταιριάζει με τη γενικότερη εσωτερική μου αναδόμηση...
Μετά από μια μακριά και πολύ επίπονη διαδρομή, διαισθάνομαι ότι αρχίζω να βλέπω πως κάπου αχνοφέγγει ένα φως...Μπορεί και να κάνω λάθος...να μην βλέπω καλά...αλλά αρχίζω πάλι να νιώθω... και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό...
Το Flash μου άναψε την προηγούμενη εβδομάδα , όταν αποφασίσαμε με τα μικρά μου να φτιάξουμε γλυκά για τα Χριστούγεννα...Εκείνο το απόγευμα συγκεντρώθηκαν στο σπίτι, εκτός από τα 2 δικά μου, 2 ακόμη φίλοι τους και ένα μικρό μωρό 5 μηνών...Ολοι μαζί στην κουζίνα, κόβαμε με φορμάκια διαφορετικά σχέδια για να φτιάξουμε τα γλυκά-τρώγοντας και κομματάκια από τη ζύμη- και τραγουδούσαμε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τον Παβαρότι και τον Καρέρας...χαχαχααχα...οποία συγκριση...
Σταματώντας για λίγο, συνειδητοποίησα ότι ένιωθα πολύ ευτυχισμένη...Πάντα ήθελα ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, φωνές, παιχνίδια, τραγούδια, μυρωδιές, αισθήσεις...Τελικά δεν ήθελα και πάρα πολλά για να είμαι ευτυχισμένη...Γιατί δεν μπορούσα να το δω όλο τον προηγούμενο καιρό και έψαχνα να βρώ κάπου πολύ μακριά από μένα την ευτυχία?
Ίσως με βοήθησε πολύ η Σχολή που παρακολουθώ, η προσωπική μου προσπάθεια για ενδοσκόπηση και το διάβασμα...Τελευταία διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Ιστορίες να σκεφτείς, από το οποίο δανείζομαι κάποιες φράσεις-μέρος της φιλοσοφίας της σχολής Gestalt, με την οποία είμαι τρελαμένη-
"να ξέρεις ότι αυτό που είναι, είναι,
ότι εγώ είμαι αυτός που είμαι,
και ότι εσύ είσαι αυτό που είσαι..."
Τίποτε καλό δεν είναι δωρεάν...

Το μόνο που χρειάζεται στη ζωή μας είναι
αλήθειες-βουνά, για να μπορούμε να χτίζουμε τα σπίτια μας σε στέρεη βάση,
αλήθειες-ποτάμια, για να μπορούμε να ξεδιψάμε και να ταξιδεύουμε πάνω τους ψάχνοντας νέους ορίζοντες
αλήθειες-αστέρια , για να μας χρησιμεύσουν ως οδηγοί, ακόμη και στις πιο σκοτεινές μας νύχτες ...
Καλή χρονιά σε όλους.

Χρόνια πολλά

Για εμένα αυτό είναι το νόημα των γιορτών…Χρόνια πολλά σε όλους..

Tο μεγαλύτερον χάρισμα είναι η αγάπη.
Εάν μιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός που δίνει ήχους ή κύμβαλον που βγάζει κρότους.
Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστην, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε.
Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καεί, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλεια δεν έχω.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν, δεν χαίρει δια το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι.
Η αγάπη ποτέ δε θα παύσει να υπάρχει (η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει). Εάν είναι προφητείαι, θα καταργηθούν - εάν είναι γλώσσαι θα παύσουν - εάν είναι γνώσις θα καταργηθεί. Διότι μερικήν γνώσιν έχομεν και μερικήν προφητείαν. Αλλ' όταν έλθει το τέλειον, τότε το μερικόν θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιον, εμιλούσα σα νήπιον, εσκεπτόμουν σα νήπιον, εσυλλογιζόμουν σα νήπιον. Όταν έγινα άνδρας, κατήργησα τους νηπιακούς τρόπους. Τώρα βλέπομεν σα σε καθρέπτη αμυδρώς, τότε όμως θα βλέπωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω μερικώς, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώσιν, όπως είναι και η γνώσις του Θεού δι εμέ. Ώστε αυτά τα τρία μένουν: πίστις, ελπίς, αγάπη - μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη (μείζων δε τούτων η αγάπη

Eίχα ξεχάσει να αναπνέω...

Η αφορμή μου δόθηκε, ακούγοντας για μια στιγμή που πηγαινοερχόμουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο την ατάκα του Λαζόπουλου.
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αμέσως κάτι μου έκανε κλικ. Σταμάτησα . Παράτησα ό,τι κρατούσα στα χέρια μου και ένα λαμπάκι μου άναψε μέσα μου…
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αυτό είχα πάθει τόσο καιρό…
Έχω επιδοθεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου σε ένα ανελέητο κυνηγητό του χρόνου. Η φετινή μου εργασία -ως αποσπασμένη διοικητική υπάλληλος σε ΙΕΚ- μου έχει στερήσει την επαφή με τα παιδιά και την απαραίτητη για μένα ανατροφοδότηση από τη νέα γενιά. Δεν μπορώ ακόμη να φανταστώ τη ζωή μου έξω από την τάξη -μακριά από τους μαθητές μου –αλλά φέτος , όπως και πέρυσι λόγω ειδικών συνθηκών, έπρεπε να στερηθώ αυτή την εμπειρία. Για αυτό το λόγο έπρεπε να βρω εναλλακτικούς τρόπους feed back. Μετά από μεγάλη εσωτερική αναζήτηση όλο το καλοκαίρι και αφοπλιστική κουβεντούλα με τον εαυτό μου, έβαλα κάτω τα πράγματα, τα ζύγισα καλά και αποφάσισα , έστω και τώρα, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου που είχε απωθηθεί στο υποσυνείδητό μου για ένα χρονικό διάστημα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια.
Δεν με κάλυπτε η απλή μετάδοση γνώσεων μέσα στην τάξη…Είμαι φιλόλογος και , παρόλο που έχουμε μεγάλη ποικιλία αντικείμένων διδασκαλίας –ιδίως στο Λύκειο με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια- δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου για πολύ ακόμη να ερμηνεύω και να σχολιάζω την Αντιγόνη (παρόλο που τη λατρεύω , γιατί είναι ένα υπέροχο κείμενο και κάθε φορά που τη διδάσκω, ανακαλύπτω άλλες οπτικές θέασης της , ανάλογα με τους μαθητές-συνεργάτες μου) ή να διδάσκω την ευκτική του λύω και το amo…
Άλλα λαχταρούσε η ψυχή μου…
Και έβλεπα ότι και οι μαθητές μου λαχταρούσαν να μου ανοίξουν την ψυχή τους, σε κάθε ευκαιρία που τους έδινα, να μου εκμυστηρευτούν αμφιβολίες , προβληματισμούς τους…Μου άρεσε πολύ…Τα περισσότερα διαλείμματα μεταξύ των μαθημάτων τα περνούσα με μαθητές κουβεντιάζοντας και το χαιρόμουν…Αλλά ένιωθα ανεπαρκής…
Ήξερα να τους ακούω σωστά ?
Μπορούσα να τους βοηθήσω?
Κάτι μέσα μου με έτρωγε…
Οπότε, παίρνω τη μεγάλη απόφαση να παρακολουθήσω μαθήματα για να αποκτήσω Δίπλωμα Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας μέσα από μια Σχολή στην Αθήνα, που δίνει μεν θεωρητικές γνώσεις Συμβουλευτικής , αλλά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην Πρακτική και τα Βιωματικά Εργαστήρια. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παρακολουθώ τα μαθήματα , ένιωσα ότι κάνω αυτό που θέλω πραγματικά στη ζωή μου. Για πρώτη φορά οι ώρες των μαθημάτων περνούν χωρίς να νιώθω την παραμικρή κούραση…Αισθάνομαι τόσο ικανοποιημένη και πλήρης με την επιλογή μου αυτή που σχεδόν ξεχνάω τη σωματική κούραση και την ανυπαρξία του ελευθέρου χρόνου μου…
Κατά τα άλλα, πρέπει να συνδυάσω την 8ωρη καθημερινή εργασία μου στο γραφείο με τη φροντίδα και το διάβασμα των 2 μικρών παιδιών μου –που θέλουν μια μαμά-μαμά, όπως λέει ο μικρός μου , γεμίζοντας με με ενοχές που δεν είμαι η κλασική μαμά - με τις δουλειές του σπιτιού , στις οποίες με βοηθάει πολύ ο άντρας μου, αλλά και με τα σεμινάρια για ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία και αυτισμό) που παρακολουθώ τα Σαββατοκύριακα όταν δεν έχω μαθήματα στη Σχολή Συμβουλευτικής .
Μέσα σε όλα αυτά , λογικό είναι να έχω ξεχάσει να αναπνέω…
Άραγε θα τα καταφέρω?
Είναι μια πρόκληση με τις αντοχές μου..
Το μέλλον θα δείξει…