Ηρεμία

Την περίοδο αυτή διανύω μια από τις ήρεμες περιόδους της ζωής μου. Ο ρυθμός που ζω δεν έχει αλλάξει καθόλου σε σχέση με παλιά, αλλά μάλλον έχω αλλάξει πολύ εγώ. Υποψιάζομαι ότι αρχίζω να βλέπω τους καρπούς των προσπαθειών και της πολύ επώδυνης πορείας, που είχα χαράξει στις αρχές του προηγούμενου Σεπτέμβρη. Νιώθω, αισθάνομαι, απολαμβάνω, βιώνω έντονα το παρόν και φροντίζω να στραγγίζω κάθε του στιγμή...
Η τελική μου αίσθηση είναι μια αίσθηση γλύκας, μιας γλυκιάς κούρασης, μιας επώδυνης εγκυμοσύνης που διάρκεσε -και διαρκεί ακόμη- μεγάλο χρονικό διάστημα και τώρα αρχίζω να νιώθω τα πρώτα σκιρτήματα μέσα μου. Κάπου η ψυχή μου βλέπει ένα φως που τρεμοσβήνει μπροστά μου και -το πιο σημαντικό- βλέπει και το δρόμο που θα την οδηγήσει σε αυτό το φως. Καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και ανηφορικός, αλλά οι δυσκολίες αυτές, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν με αποπροσανατολίζουν αλλά με κάνουν να θέλω να προσπαθήσω περισσότερο να φτάσω αυτό το φως. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί για πρώτη φορά θέλω κάτι τόσο πολύ, που κάνω ό,τι μπορώ περισσότερο για να το κρατήσω στη ζωή μου. Η αγάπη μου για τη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία ξεκίνησε πολύ δειλά και φοβισμένα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε, ωρίμαζε, σε σημείο που σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς αυτή. Ολη μου η φιλοσοφία ζωής έχει επηρεαστεί από τη συμβουλευτική και αισθάνομαι ότι η αλλαγή που έχει συντελεστεί σε εμένα ασυνείδητα έχει περάσει και επηρεάσει και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. Βιώνω καθημερινά τις αλλαγές των αγαπημένων μου προσώπων ,που οι ίδιοι δεν τις καταλαβαίνουν, αλλά εγώ τις βλέπω έντονα και αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Έχω την αίσθηση ότι είμαι ένα βότσαλο στη λίμνη της ζωής και η δική μου αλλαγή θέσης έχει επηρεάσει και τη θέση και όλων των άλλων βότσαλων που με βρίσκονταν δίπλα μου.
Από την άλλη πλευρά, μέσα μου συνεχίζεται ο αδιάκοπος αγώνας μου να συμφιλιωθώ με τη σκιά μου...Με κουράζει πολύ ο αγώνας αυτός γιατί με πονάει αλλά τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω ότι ο αγώνας αυτός δεν είναι μάταιος.
Υπάρχει ελπίδα...

Δεύτερη ζωή δεν έχει...

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.


Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.


Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ


Ακούγοντας τους στίχους αυτούς νιώθω πραγματικά να με εκφράζουν…Στου δρόμου τα μισά ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μια μεγάλη στροφή στη ζωή μου, ότι έπρεπε να δω τη ζωή μου αλλιώς…
Έπρεπε να αντιμετωπίσω τα τέρατα που κρύβονταν μέσα μου , πρώτα πρώτα παραδεχόμενη ότι για χρόνια είχαν βρει καλή φωλιά μέσα στην ψυχή μου κατατρώγοντάς την. Τελικά το πιο δύσκολο από όλα είναι η επίγνωση, η συνειδητοποίηση ότι τα τέρατα κρύβονται μέσα μας, τα κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας και φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη να τολμήσουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε δυνατοί , να βγάλουμε την περσόνα που μας βοηθάει να δείχνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να δουν και να την ξεκολλήσουμε από πάνω μας , ώστε από κάτω να φανεί το πραγματικό πρόσωπο μας .Άραγε ξέρουμε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο μας και μας αρέσει έτσι όπως είμαστε?
Τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί…Κυριολεκτικά και μεταφορικά…Με έχει συνεπάρει η μελέτη της ψυχολογικής θεωρία Gestalt αλλά και ταυτόχρονα η προσωπική μου αποδόμηση και ενδοσκόπηση .Είναι ένα από τα πιο ωραία ταξίδια που έχω κάνει, πολύ ενδιαφέρον , κουραστικό και επώδυνο αλλά και πολύ λυτρωτικό…Ένα δώρο για τον εαυτό μου, όπως λέει και ένας φίλος μου…
Αρχίζω και πατάω πάλι στα πόδια μου…Καταφέρνω να ξαναφέρω στη μνήμη μου τη μητέρα μου χωρίς να γίνομαι κομμάτια…με πονάει πολύ ακόμη η συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται να την ξαναδώ και καταλαβαίνω ότι πολλές μου συμπεριφορές οφείλονται σε αυτή μου τη δυσκολία να αποδεχτώ τον χωρισμό μου από αγαπημένα μου πρόσωπα .
Τουλάχιστον νιώθω ότι έχω κάνει ένα βήμα…έφτασα στη συνειδητοποίηση…ξέρω ότι προχωράω πάρα πολύ αργά, καρκινοβατώντας κάνοντας 2 βήματα μπροστά και 1 πίσω αλλά έχω αποδεχτεί πλέον ότι έτσι είμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτε για να με διορθώσω…
Τολμάω να μην το βάλω στα πόδια βλέποντας τα τέρατα να έρχονται κατά πάνω μου αλλά τα κοιτάζω κατάματα και τους μιλάω…Και αυτά τα φοβερά και απαίσια τέρατα μου χαμογελάνε και μου μιλούν…Τελικά δεν είναι τόσο φοβερά…Ή μήπως εγώ έχω γίνει πιο δυνατή?
Τίποτε στη ζωή δεν γίνεται τυχαία αλλά στο σωστό timing…
Όλα γίνονται βάσει ενός προκαθορισμένου σχεδίου όπου τα γεγονότα αλυσιδωτά ακολουθούν το ένα το άλλο και εμείς ως παρατηρητές τα κοιτάζουμε απορώντας με τη συγχρονικότητα κάποιων που μας φαίνονται εντελώς ανεξήγητα…
Πόσο μαγικό είναι να αρχίζεις να ξαναβλέπεις τη ζωή σου από την αρχή…

Η νεράιδα μου

Your fairy is called Hex Goblinweb
She is a bringer of riches and wealth.
She lives in places hexed and tainted by black magic.
She is only seen in the mist of an early morning.
She wears black feathers and rose petals.

She has gentle green wings like a butterfly...