Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Ηρεμία

Την περίοδο αυτή διανύω μια από τις ήρεμες περιόδους της ζωής μου. Ο ρυθμός που ζω δεν έχει αλλάξει καθόλου σε σχέση με παλιά, αλλά μάλλον έχω αλλάξει πολύ εγώ. Υποψιάζομαι ότι αρχίζω να βλέπω τους καρπούς των προσπαθειών και της πολύ επώδυνης πορείας, που είχα χαράξει στις αρχές του προηγούμενου Σεπτέμβρη. Νιώθω, αισθάνομαι, απολαμβάνω, βιώνω έντονα το παρόν και φροντίζω να στραγγίζω κάθε του στιγμή...
Η τελική μου αίσθηση είναι μια αίσθηση γλύκας, μιας γλυκιάς κούρασης, μιας επώδυνης εγκυμοσύνης που διάρκεσε -και διαρκεί ακόμη- μεγάλο χρονικό διάστημα και τώρα αρχίζω να νιώθω τα πρώτα σκιρτήματα μέσα μου. Κάπου η ψυχή μου βλέπει ένα φως που τρεμοσβήνει μπροστά μου και -το πιο σημαντικό- βλέπει και το δρόμο που θα την οδηγήσει σε αυτό το φως. Καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και ανηφορικός, αλλά οι δυσκολίες αυτές, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν με αποπροσανατολίζουν αλλά με κάνουν να θέλω να προσπαθήσω περισσότερο να φτάσω αυτό το φως. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί για πρώτη φορά θέλω κάτι τόσο πολύ, που κάνω ό,τι μπορώ περισσότερο για να το κρατήσω στη ζωή μου. Η αγάπη μου για τη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία ξεκίνησε πολύ δειλά και φοβισμένα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε, ωρίμαζε, σε σημείο που σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς αυτή. Ολη μου η φιλοσοφία ζωής έχει επηρεαστεί από τη συμβουλευτική και αισθάνομαι ότι η αλλαγή που έχει συντελεστεί σε εμένα ασυνείδητα έχει περάσει και επηρεάσει και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. Βιώνω καθημερινά τις αλλαγές των αγαπημένων μου προσώπων ,που οι ίδιοι δεν τις καταλαβαίνουν, αλλά εγώ τις βλέπω έντονα και αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Έχω την αίσθηση ότι είμαι ένα βότσαλο στη λίμνη της ζωής και η δική μου αλλαγή θέσης έχει επηρεάσει και τη θέση και όλων των άλλων βότσαλων που με βρίσκονταν δίπλα μου.
Από την άλλη πλευρά, μέσα μου συνεχίζεται ο αδιάκοπος αγώνας μου να συμφιλιωθώ με τη σκιά μου...Με κουράζει πολύ ο αγώνας αυτός γιατί με πονάει αλλά τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω ότι ο αγώνας αυτός δεν είναι μάταιος.
Υπάρχει ελπίδα...

1 σχόλιο:

Dee Dee είπε...

Γεννησες;;;
Ολα καλα;; :):)

Απο δευτερα αρχιζω ψυχαναλυση online.....ας το δοκιμασω εστω κι ετσι, αφου με τον κλασικο τροπο μου ειναι λιγο αδυνατο τωρα.

Καλη σου μερα!!