Δεύτερη ζωή δεν έχει...

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.


Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.


Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ


Ακούγοντας τους στίχους αυτούς νιώθω πραγματικά να με εκφράζουν…Στου δρόμου τα μισά ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μια μεγάλη στροφή στη ζωή μου, ότι έπρεπε να δω τη ζωή μου αλλιώς…
Έπρεπε να αντιμετωπίσω τα τέρατα που κρύβονταν μέσα μου , πρώτα πρώτα παραδεχόμενη ότι για χρόνια είχαν βρει καλή φωλιά μέσα στην ψυχή μου κατατρώγοντάς την. Τελικά το πιο δύσκολο από όλα είναι η επίγνωση, η συνειδητοποίηση ότι τα τέρατα κρύβονται μέσα μας, τα κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας και φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη να τολμήσουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε δυνατοί , να βγάλουμε την περσόνα που μας βοηθάει να δείχνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να δουν και να την ξεκολλήσουμε από πάνω μας , ώστε από κάτω να φανεί το πραγματικό πρόσωπο μας .Άραγε ξέρουμε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο μας και μας αρέσει έτσι όπως είμαστε?
Τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί…Κυριολεκτικά και μεταφορικά…Με έχει συνεπάρει η μελέτη της ψυχολογικής θεωρία Gestalt αλλά και ταυτόχρονα η προσωπική μου αποδόμηση και ενδοσκόπηση .Είναι ένα από τα πιο ωραία ταξίδια που έχω κάνει, πολύ ενδιαφέρον , κουραστικό και επώδυνο αλλά και πολύ λυτρωτικό…Ένα δώρο για τον εαυτό μου, όπως λέει και ένας φίλος μου…
Αρχίζω και πατάω πάλι στα πόδια μου…Καταφέρνω να ξαναφέρω στη μνήμη μου τη μητέρα μου χωρίς να γίνομαι κομμάτια…με πονάει πολύ ακόμη η συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται να την ξαναδώ και καταλαβαίνω ότι πολλές μου συμπεριφορές οφείλονται σε αυτή μου τη δυσκολία να αποδεχτώ τον χωρισμό μου από αγαπημένα μου πρόσωπα .
Τουλάχιστον νιώθω ότι έχω κάνει ένα βήμα…έφτασα στη συνειδητοποίηση…ξέρω ότι προχωράω πάρα πολύ αργά, καρκινοβατώντας κάνοντας 2 βήματα μπροστά και 1 πίσω αλλά έχω αποδεχτεί πλέον ότι έτσι είμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτε για να με διορθώσω…
Τολμάω να μην το βάλω στα πόδια βλέποντας τα τέρατα να έρχονται κατά πάνω μου αλλά τα κοιτάζω κατάματα και τους μιλάω…Και αυτά τα φοβερά και απαίσια τέρατα μου χαμογελάνε και μου μιλούν…Τελικά δεν είναι τόσο φοβερά…Ή μήπως εγώ έχω γίνει πιο δυνατή?
Τίποτε στη ζωή δεν γίνεται τυχαία αλλά στο σωστό timing…
Όλα γίνονται βάσει ενός προκαθορισμένου σχεδίου όπου τα γεγονότα αλυσιδωτά ακολουθούν το ένα το άλλο και εμείς ως παρατηρητές τα κοιτάζουμε απορώντας με τη συγχρονικότητα κάποιων που μας φαίνονται εντελώς ανεξήγητα…
Πόσο μαγικό είναι να αρχίζεις να ξαναβλέπεις τη ζωή σου από την αρχή…