Ηρεμία

Την περίοδο αυτή διανύω μια από τις ήρεμες περιόδους της ζωής μου. Ο ρυθμός που ζω δεν έχει αλλάξει καθόλου σε σχέση με παλιά, αλλά μάλλον έχω αλλάξει πολύ εγώ. Υποψιάζομαι ότι αρχίζω να βλέπω τους καρπούς των προσπαθειών και της πολύ επώδυνης πορείας, που είχα χαράξει στις αρχές του προηγούμενου Σεπτέμβρη. Νιώθω, αισθάνομαι, απολαμβάνω, βιώνω έντονα το παρόν και φροντίζω να στραγγίζω κάθε του στιγμή...
Η τελική μου αίσθηση είναι μια αίσθηση γλύκας, μιας γλυκιάς κούρασης, μιας επώδυνης εγκυμοσύνης που διάρκεσε -και διαρκεί ακόμη- μεγάλο χρονικό διάστημα και τώρα αρχίζω να νιώθω τα πρώτα σκιρτήματα μέσα μου. Κάπου η ψυχή μου βλέπει ένα φως που τρεμοσβήνει μπροστά μου και -το πιο σημαντικό- βλέπει και το δρόμο που θα την οδηγήσει σε αυτό το φως. Καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και ανηφορικός, αλλά οι δυσκολίες αυτές, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν με αποπροσανατολίζουν αλλά με κάνουν να θέλω να προσπαθήσω περισσότερο να φτάσω αυτό το φως. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί για πρώτη φορά θέλω κάτι τόσο πολύ, που κάνω ό,τι μπορώ περισσότερο για να το κρατήσω στη ζωή μου. Η αγάπη μου για τη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία ξεκίνησε πολύ δειλά και φοβισμένα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε, ωρίμαζε, σε σημείο που σήμερα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς αυτή. Ολη μου η φιλοσοφία ζωής έχει επηρεαστεί από τη συμβουλευτική και αισθάνομαι ότι η αλλαγή που έχει συντελεστεί σε εμένα ασυνείδητα έχει περάσει και επηρεάσει και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. Βιώνω καθημερινά τις αλλαγές των αγαπημένων μου προσώπων ,που οι ίδιοι δεν τις καταλαβαίνουν, αλλά εγώ τις βλέπω έντονα και αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Έχω την αίσθηση ότι είμαι ένα βότσαλο στη λίμνη της ζωής και η δική μου αλλαγή θέσης έχει επηρεάσει και τη θέση και όλων των άλλων βότσαλων που με βρίσκονταν δίπλα μου.
Από την άλλη πλευρά, μέσα μου συνεχίζεται ο αδιάκοπος αγώνας μου να συμφιλιωθώ με τη σκιά μου...Με κουράζει πολύ ο αγώνας αυτός γιατί με πονάει αλλά τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω ότι ο αγώνας αυτός δεν είναι μάταιος.
Υπάρχει ελπίδα...

Δεύτερη ζωή δεν έχει...

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.


Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.


Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ


Ακούγοντας τους στίχους αυτούς νιώθω πραγματικά να με εκφράζουν…Στου δρόμου τα μισά ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μια μεγάλη στροφή στη ζωή μου, ότι έπρεπε να δω τη ζωή μου αλλιώς…
Έπρεπε να αντιμετωπίσω τα τέρατα που κρύβονταν μέσα μου , πρώτα πρώτα παραδεχόμενη ότι για χρόνια είχαν βρει καλή φωλιά μέσα στην ψυχή μου κατατρώγοντάς την. Τελικά το πιο δύσκολο από όλα είναι η επίγνωση, η συνειδητοποίηση ότι τα τέρατα κρύβονται μέσα μας, τα κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας και φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη να τολμήσουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε δυνατοί , να βγάλουμε την περσόνα που μας βοηθάει να δείχνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να δουν και να την ξεκολλήσουμε από πάνω μας , ώστε από κάτω να φανεί το πραγματικό πρόσωπο μας .Άραγε ξέρουμε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο μας και μας αρέσει έτσι όπως είμαστε?
Τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί…Κυριολεκτικά και μεταφορικά…Με έχει συνεπάρει η μελέτη της ψυχολογικής θεωρία Gestalt αλλά και ταυτόχρονα η προσωπική μου αποδόμηση και ενδοσκόπηση .Είναι ένα από τα πιο ωραία ταξίδια που έχω κάνει, πολύ ενδιαφέρον , κουραστικό και επώδυνο αλλά και πολύ λυτρωτικό…Ένα δώρο για τον εαυτό μου, όπως λέει και ένας φίλος μου…
Αρχίζω και πατάω πάλι στα πόδια μου…Καταφέρνω να ξαναφέρω στη μνήμη μου τη μητέρα μου χωρίς να γίνομαι κομμάτια…με πονάει πολύ ακόμη η συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται να την ξαναδώ και καταλαβαίνω ότι πολλές μου συμπεριφορές οφείλονται σε αυτή μου τη δυσκολία να αποδεχτώ τον χωρισμό μου από αγαπημένα μου πρόσωπα .
Τουλάχιστον νιώθω ότι έχω κάνει ένα βήμα…έφτασα στη συνειδητοποίηση…ξέρω ότι προχωράω πάρα πολύ αργά, καρκινοβατώντας κάνοντας 2 βήματα μπροστά και 1 πίσω αλλά έχω αποδεχτεί πλέον ότι έτσι είμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτε για να με διορθώσω…
Τολμάω να μην το βάλω στα πόδια βλέποντας τα τέρατα να έρχονται κατά πάνω μου αλλά τα κοιτάζω κατάματα και τους μιλάω…Και αυτά τα φοβερά και απαίσια τέρατα μου χαμογελάνε και μου μιλούν…Τελικά δεν είναι τόσο φοβερά…Ή μήπως εγώ έχω γίνει πιο δυνατή?
Τίποτε στη ζωή δεν γίνεται τυχαία αλλά στο σωστό timing…
Όλα γίνονται βάσει ενός προκαθορισμένου σχεδίου όπου τα γεγονότα αλυσιδωτά ακολουθούν το ένα το άλλο και εμείς ως παρατηρητές τα κοιτάζουμε απορώντας με τη συγχρονικότητα κάποιων που μας φαίνονται εντελώς ανεξήγητα…
Πόσο μαγικό είναι να αρχίζεις να ξαναβλέπεις τη ζωή σου από την αρχή…

Η νεράιδα μου

Your fairy is called Hex Goblinweb
She is a bringer of riches and wealth.
She lives in places hexed and tainted by black magic.
She is only seen in the mist of an early morning.
She wears black feathers and rose petals.

She has gentle green wings like a butterfly...

Μέρες γιορτής

Φέτος για πρώτη φορά αποφάσισα να μην συμβάλλω καθόλου στο μεγάλωμα της συμπαντικής θλίψης, που οι περισσότεροι αφήνουμε να διαρρέει στην ατμόσφαιρα...δεν είναι απόλυτα συνειδητή αυτή μου η επιλογή , αλλά νιώθω ότι ταιριάζει με τη γενικότερη εσωτερική μου αναδόμηση...
Μετά από μια μακριά και πολύ επίπονη διαδρομή, διαισθάνομαι ότι αρχίζω να βλέπω πως κάπου αχνοφέγγει ένα φως...Μπορεί και να κάνω λάθος...να μην βλέπω καλά...αλλά αρχίζω πάλι να νιώθω... και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό...
Το Flash μου άναψε την προηγούμενη εβδομάδα , όταν αποφασίσαμε με τα μικρά μου να φτιάξουμε γλυκά για τα Χριστούγεννα...Εκείνο το απόγευμα συγκεντρώθηκαν στο σπίτι, εκτός από τα 2 δικά μου, 2 ακόμη φίλοι τους και ένα μικρό μωρό 5 μηνών...Ολοι μαζί στην κουζίνα, κόβαμε με φορμάκια διαφορετικά σχέδια για να φτιάξουμε τα γλυκά-τρώγοντας και κομματάκια από τη ζύμη- και τραγουδούσαμε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τον Παβαρότι και τον Καρέρας...χαχαχααχα...οποία συγκριση...
Σταματώντας για λίγο, συνειδητοποίησα ότι ένιωθα πολύ ευτυχισμένη...Πάντα ήθελα ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, φωνές, παιχνίδια, τραγούδια, μυρωδιές, αισθήσεις...Τελικά δεν ήθελα και πάρα πολλά για να είμαι ευτυχισμένη...Γιατί δεν μπορούσα να το δω όλο τον προηγούμενο καιρό και έψαχνα να βρώ κάπου πολύ μακριά από μένα την ευτυχία?
Ίσως με βοήθησε πολύ η Σχολή που παρακολουθώ, η προσωπική μου προσπάθεια για ενδοσκόπηση και το διάβασμα...Τελευταία διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Ιστορίες να σκεφτείς, από το οποίο δανείζομαι κάποιες φράσεις-μέρος της φιλοσοφίας της σχολής Gestalt, με την οποία είμαι τρελαμένη-
"να ξέρεις ότι αυτό που είναι, είναι,
ότι εγώ είμαι αυτός που είμαι,
και ότι εσύ είσαι αυτό που είσαι..."
Τίποτε καλό δεν είναι δωρεάν...

Το μόνο που χρειάζεται στη ζωή μας είναι
αλήθειες-βουνά, για να μπορούμε να χτίζουμε τα σπίτια μας σε στέρεη βάση,
αλήθειες-ποτάμια, για να μπορούμε να ξεδιψάμε και να ταξιδεύουμε πάνω τους ψάχνοντας νέους ορίζοντες
αλήθειες-αστέρια , για να μας χρησιμεύσουν ως οδηγοί, ακόμη και στις πιο σκοτεινές μας νύχτες ...
Καλή χρονιά σε όλους.

Χρόνια πολλά

Για εμένα αυτό είναι το νόημα των γιορτών…Χρόνια πολλά σε όλους..

Tο μεγαλύτερον χάρισμα είναι η αγάπη.
Εάν μιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός που δίνει ήχους ή κύμβαλον που βγάζει κρότους.
Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστην, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε.
Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καεί, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλεια δεν έχω.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν, δεν χαίρει δια το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι.
Η αγάπη ποτέ δε θα παύσει να υπάρχει (η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει). Εάν είναι προφητείαι, θα καταργηθούν - εάν είναι γλώσσαι θα παύσουν - εάν είναι γνώσις θα καταργηθεί. Διότι μερικήν γνώσιν έχομεν και μερικήν προφητείαν. Αλλ' όταν έλθει το τέλειον, τότε το μερικόν θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιον, εμιλούσα σα νήπιον, εσκεπτόμουν σα νήπιον, εσυλλογιζόμουν σα νήπιον. Όταν έγινα άνδρας, κατήργησα τους νηπιακούς τρόπους. Τώρα βλέπομεν σα σε καθρέπτη αμυδρώς, τότε όμως θα βλέπωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω μερικώς, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώσιν, όπως είναι και η γνώσις του Θεού δι εμέ. Ώστε αυτά τα τρία μένουν: πίστις, ελπίς, αγάπη - μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη (μείζων δε τούτων η αγάπη

Eίχα ξεχάσει να αναπνέω...

Η αφορμή μου δόθηκε, ακούγοντας για μια στιγμή που πηγαινοερχόμουν από το ένα δωμάτιο στο άλλο την ατάκα του Λαζόπουλου.
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αμέσως κάτι μου έκανε κλικ. Σταμάτησα . Παράτησα ό,τι κρατούσα στα χέρια μου και ένα λαμπάκι μου άναψε μέσα μου…
¨Είχα ξεχάσει να αναπνέω… ¨
Αυτό είχα πάθει τόσο καιρό…
Έχω επιδοθεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου σε ένα ανελέητο κυνηγητό του χρόνου. Η φετινή μου εργασία -ως αποσπασμένη διοικητική υπάλληλος σε ΙΕΚ- μου έχει στερήσει την επαφή με τα παιδιά και την απαραίτητη για μένα ανατροφοδότηση από τη νέα γενιά. Δεν μπορώ ακόμη να φανταστώ τη ζωή μου έξω από την τάξη -μακριά από τους μαθητές μου –αλλά φέτος , όπως και πέρυσι λόγω ειδικών συνθηκών, έπρεπε να στερηθώ αυτή την εμπειρία. Για αυτό το λόγο έπρεπε να βρω εναλλακτικούς τρόπους feed back. Μετά από μεγάλη εσωτερική αναζήτηση όλο το καλοκαίρι και αφοπλιστική κουβεντούλα με τον εαυτό μου, έβαλα κάτω τα πράγματα, τα ζύγισα καλά και αποφάσισα , έστω και τώρα, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου που είχε απωθηθεί στο υποσυνείδητό μου για ένα χρονικό διάστημα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια.
Δεν με κάλυπτε η απλή μετάδοση γνώσεων μέσα στην τάξη…Είμαι φιλόλογος και , παρόλο που έχουμε μεγάλη ποικιλία αντικείμένων διδασκαλίας –ιδίως στο Λύκειο με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια- δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου για πολύ ακόμη να ερμηνεύω και να σχολιάζω την Αντιγόνη (παρόλο που τη λατρεύω , γιατί είναι ένα υπέροχο κείμενο και κάθε φορά που τη διδάσκω, ανακαλύπτω άλλες οπτικές θέασης της , ανάλογα με τους μαθητές-συνεργάτες μου) ή να διδάσκω την ευκτική του λύω και το amo…
Άλλα λαχταρούσε η ψυχή μου…
Και έβλεπα ότι και οι μαθητές μου λαχταρούσαν να μου ανοίξουν την ψυχή τους, σε κάθε ευκαιρία που τους έδινα, να μου εκμυστηρευτούν αμφιβολίες , προβληματισμούς τους…Μου άρεσε πολύ…Τα περισσότερα διαλείμματα μεταξύ των μαθημάτων τα περνούσα με μαθητές κουβεντιάζοντας και το χαιρόμουν…Αλλά ένιωθα ανεπαρκής…
Ήξερα να τους ακούω σωστά ?
Μπορούσα να τους βοηθήσω?
Κάτι μέσα μου με έτρωγε…
Οπότε, παίρνω τη μεγάλη απόφαση να παρακολουθήσω μαθήματα για να αποκτήσω Δίπλωμα Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας μέσα από μια Σχολή στην Αθήνα, που δίνει μεν θεωρητικές γνώσεις Συμβουλευτικής , αλλά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην Πρακτική και τα Βιωματικά Εργαστήρια. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παρακολουθώ τα μαθήματα , ένιωσα ότι κάνω αυτό που θέλω πραγματικά στη ζωή μου. Για πρώτη φορά οι ώρες των μαθημάτων περνούν χωρίς να νιώθω την παραμικρή κούραση…Αισθάνομαι τόσο ικανοποιημένη και πλήρης με την επιλογή μου αυτή που σχεδόν ξεχνάω τη σωματική κούραση και την ανυπαρξία του ελευθέρου χρόνου μου…
Κατά τα άλλα, πρέπει να συνδυάσω την 8ωρη καθημερινή εργασία μου στο γραφείο με τη φροντίδα και το διάβασμα των 2 μικρών παιδιών μου –που θέλουν μια μαμά-μαμά, όπως λέει ο μικρός μου , γεμίζοντας με με ενοχές που δεν είμαι η κλασική μαμά - με τις δουλειές του σπιτιού , στις οποίες με βοηθάει πολύ ο άντρας μου, αλλά και με τα σεμινάρια για ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία και αυτισμό) που παρακολουθώ τα Σαββατοκύριακα όταν δεν έχω μαθήματα στη Σχολή Συμβουλευτικής .
Μέσα σε όλα αυτά , λογικό είναι να έχω ξεχάσει να αναπνέω…
Άραγε θα τα καταφέρω?
Είναι μια πρόκληση με τις αντοχές μου..
Το μέλλον θα δείξει…

Eίναι κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι η ψυχή σου δεν μπορεί να γαληνέψει...να ηρεμήσει...να βρει ένα φάρο που θα της δείξει τι να αποφύγει και από τι να προφυλαχτεί...